... over de inleefweek : dag 7 vrijdag 10 oktober

Op de luttele 1.25 € na zijn we helemaal blut. Bankroet. Failliet. De portefeuille is leeg. Met die centjes die nog overblijven gaan we vandaag ook niet veel meer kunnen doen …

Ik moet nog een afrekening maken van de dingen die we deze week gebruikt hebben die nog in onze frigo zaten en die nog in de voorraadkasten stonden. Dat zal toch algauw 15 € zijn voor de flessen Spa Reine, brikken melk, blikjes frisdrank, smeerboter, bakboter, speculaaskoeken, de eieren, het vlees, ...  Als ik die bidon benzine voor het grasmachine (zaterdag getankt met de kaart) er ook nog aftrek zijn we nog eens 9 € kwijt. Ik moet vanavond de auto ook nog terug vol tanken. Ik denk dat we ongeveer 15 € benzine hebben opgereden. De optelsom is gauw gemaakt : - 39 €. En dan heb ik de verjaardagscadeaus er nog niet afgetrokken. Als ik dat doe, kom ik op - 104 € ! Slik … (Het waren dit jaar best wel dure cadeaus, dit is ook wel niet elk jaar zo ...) Maar dat is toch even schrikken … Min honderden vier euro onder nul. Grandioos gefaald dus om met 140 € toe te komen.  

En dan hebben wij nog het geluk dat we beiden niet roken. Als we deze week ook nog geld hadden moeten uitgeven aan sigaretten …

En ohja, die treintickets van 7.8 € per dag heen en terug vond ik ook niet zo goedkoop eigenlijk. Ik ben vier keer met de trein gaan werken : kostprijs 31 euro. Dit betaalt het werk gelukkig wel terug.

De uitnodiging die vandaag in de bus zat voor het verassingsfeest van de behulpzame buurvrouw zag er héél leuk uit. De dresscode om ons te verkleden als hippie vinden we super ! We moeten vanavond laten weten of we naar het feest zullen gaan of niet. We twijfelen. En wegen af. Het is een hele lieve buurvrouw die onze aanwezigheid zou appreciëren. Ze heeft ook al zoveel voor ons gedaan en we kunnen steeds op haar rekenen. De bijdrage van 15 € voor de hapjes en de drank is begrijpelijk, maar ook best veel geld. En dan hebben we nog geen cadeau, want we kunnen toch niet met lege handen aankomen. Gelukkig is het feest zelf pas over twee maanden. Oef ! We kunnen tegen dan nog nadenken hoe we dat gaan oplossen. Voor de verkleedkleren springen we wel eens binnen in de Kringloopwinkel. Daar vinden we zeker wel iets leuks voor een zacht prijsje. En als we niet té zot willen doen met ons te verkleden, kunnen we die kleren nadien ook nog gewoon aandoen. We houden wel van hip en retro. En trouwens, dat is toch terug in, dus dat komt helemaal goed uit J ! Voor de cadeau kunnen we misschien zelf iets in elkaar knutselen. Als ik nog eens in een creatieve bui ben binnenkort, vind ik heus wel iets leuks. Zo’n zelfgemaakt, persoonlijk cadeau is toch nog altijd het leukst om te krijgen. Oftewel plan B : we kunnen die – schijnbaar dure flessen wijn – die we zelf eens cadeau kregen, meenemen als cadeau. Wij drinken ze toch niet op omdat we geen alcoholdrinkers zijn. Ofwel ga ik de massa’s verhuisdozen die na de verhuis van enkele maanden geleden nog steeds boven staan, eens uitspitten. Misschien vind ik wel iets dat wij eigenlijk niet meer gebruiken, maar waar iemand anders wel nog plezier van kan hebben. Upcylcling. ‘One man’s trash is another man’s treasure’.

Met de één euro vijfentwintig die ik nog heb, ga ik namiddag binnen springen in VZW De Sfeer en ga er een koffie drinken. Zoals altijd vragen de lieve mensen daar steeds hoe het met me gaat. Ik ga eerlijk zijn en ga vertellen over de voorbije week. En ik ga opbiechten dat ik met mijn laatste euro die ik op zak heb, een koffie kom drinken. En langskom voor een babbel en een luisterend oor. De mensen daar gaan me begrijpen. Ik voel dat ik er nood aan heb. Om mijn verhaal eens kwijt te kunnen. Aan mensen die het écht begrijpen. Die zelf ook echt dagelijks in deze miserie zitten.

Na deze week heb ik nóg meer respect gekregen voor deze mensen. En toegegeven, ook ik betrap mezelf soms op vooroordelen die ik heb, of bekrompen visies over bepaalde zaken, het niet begrijpen waarom mensen bepaalde dingen doen of niet doen. De beslissingen niet kunnen vatten die zij nemen. Mijn ogen opende deze week. Bewust worden. Van veel dingen. En sober leven. Intenser leven.

Het constant tellen – zowel in uw hoofd als de centen echt vastnemen en tellen om te kijken hoeveel er nog in de portefeuille steekt – maakt je na een tijd knettergek. Horendol. En de keuzes waartoe je, omwille van de centen, gedwongen wordt om te maken, zijn vreselijk moeilijk.

Schaamte. Volgens mij zou ik me sowieso kei hard schamen om te bekennen dat ik het financieel niet meer kan trekken en dat ik overkop ga. Deze week was het ‘nep’ en ‘niet voor echt’ want in nood konden we die bankkaart nog gebruiken en er stond gelukkig nog geld op de rekening. Als het bittere ernst was, had ik het allemaal niet aan de grote klok gehangen. Uit schaamte zou ik zwijgen en in stilte de eindjes aan elkaar proberen te knopen.

Een week meedoen met deze inleefweek is niets. Niets vergeleken met de situatie waar sommige mensen dag in, dag uit in leven. We beslissen om nog een week extra vol te houden en ga ook vanaf morgenavond met 140 € proberen rond te komen. En die auto ? Die blijft nog even op stal staan. We proberen zoveel mogelijk het openbaar vervoer te nemen.

Een stuk op een blog geschreven door een alleenstaande mama met een zoontje van vier, greep me fel aan. En deed me heel diep nadenken. Ik wil hier graag mee eindigen.

“Weet je waar ik vooral intens verdrietig van werd, daar in mijn bad? Van de commentaren op de berichtgeving. Jan Modaal denkt altijd minder te hebben dan een ander, recht te hebben op meer. Dat groter model van wagen, een iPad. Hij wil het gebruik van zijn auto niet opgeven want hij zou vroeger moeten opstaan, comfort moeten opgeven. Hij gunt asielzoekers, werklozen, studenten, de Walen… geen fractie van wat hijzelf heeft. “Arm Vlaanderen”, dacht ik, “arm, arm Vlaanderen.” Wie zich een auto kan permitteren, uit kan gaan eten en nieuwe kleren draagt, moet bij mij niet afkomen. Ik zou die mensen graag eens een maand in de schoenen van een ander steken. Het gebrek aan empathie is schrijnend.” 

(Bron : http://inkelspielchen.wordpress.com/2014/10/06/het-water-aan-de-lippen/)