maandag 6 oktober 2014

... over de inleefweek armoede : startmoment vrijdag 3 oktober



De volgende dagen ga ik bloggen over de inleefweek armoede. 

Van 3 tot 10 oktober '14 doe ik mee aan de inleefweek armoede Limburg. Een hele week toekomen met een beperkt budget. Iedere dag een nieuwe uitdaging, situatie waarmee ik word geconfronteerd. In deze week ervaar ik wat mensen in armoede dagelijks ervaren. De welzijnsweek wordt georganiseerd door Welzijnsschakels Limburg.


Startmoment : vrijdagavond 3 oktober

Vandaag volgde ik voor het werk een vorming in Brussel. Hiervoor nam ik de trein. De vorming duurde tot 17u en om 17u45 nam ik de trein terug richting Alken. Om 20u werden we in Maasmechelen verwacht in De Soma voor het startmoment van de inleefweek. Ik had me eigenlijk voorgenomen om ook de rest van de avond het openbaar vervoer te nemen (want hey – ik was toch al goed bezig vandaag) en de auto thuis te laten.  Maar de eerste hinderpaal werd alvast een feit : ik was pas om 19u in Alken. Hoe in zou ik in hemelsnaam om 20u met het openbaar vervoer in Maasmechelen geraken ? En ik moest natuurlijk ook nog terug thuis geraken … Het werd dus de auto. Ik heb me zelfs met de auto nog moeten haasten, nog snel, snel even langs thuis om naar het toilet te gaan, mijn lief even snel hallo te zeggen, een koekje meenemen voor onderweg en dan alweer vertrekken. Zelfs met de auto is het me niet gelukt om tijdig in Maasmechelen te zijn. Ik vroeg me af om hoe laat ik gearriveerd zou zijn als ik het openbaar vervoer ook nog eens had moeten nemen.

Later dan gepland kwam ik dus aan in De Soma. Om de realiteit te benaderen, werd De Soma ingericht als OCMW waar we op intakegesprek zouden gaan. Bij het binnenkomen moest ik het budget, het leefgeld voor die week afgeven. Mijn vriend doet ook mee met de inleefweek, dus we kregen een budget van 140 € voor ons beiden. Het voelde vreemd om die hele som af te geven aan een vreemde … Later op de avond werd ons uitgelegd dat dit een bewuste keuze was om duidelijk te maken dat als je onder bewindvoering staat, iemand anders ook de regie heeft over je eigen centen. Klopte als een bus.

Tijdens het wachten in de wachtzaal maak ik kennis met de rest van de mensen die zullen mee doen met de inleefweek. Iedereen die rond tafel zit, doet mee met ongeveer dezelfde gedachten : om het eens zelf aan den lijve te ondervinden hoe het voelt om met een beperkt budget te leven. Bij mij is het niet anders. Heel veel van de gasten waar ik op straat tijdens mijn job als straathoekwerkster mee werk, moeten het stellen met een beperkt budget en vaak hoor ik de bekommernissen van deze mensen dat rondkomen met 70 € (als ze geluk hebben) echt geen pretje is ! Vaak hoor ik hen vloeken en reclameren (“Dat is veel te weinig ! Ik moet sigaretten betalen én ik moet mijn gsm kunnen herladen én ik moet inkopen doen, …”) Maar ik hoor daarnaast uit hun verhalen ook dat ze hier creatief mee omgaan. Gasten kennen, zonder veel nadenken, de prijzen van verschillende artikels in verschillende winkels en gaan daar waar ze het goedkoopst zijn. Bijna iedereen rookt, maar de meeste gasten rollen hun tabak in plaats van pakjes sigaretten te kopen omdat dat nu eenmaal goedkoper is. Ze hebben geleerd hun plan te trekken en om creatief om te gaan met de situatie.

Nu is het aan mij … Ik besef daarnaast heel goed dat een week slechts ‘een week’ is en dat dit niet vergelijkbaar is met mensen die dag in, dag uit, dagelijks in armoede en met een beperkt budget moeten leven. Maar het zal wel een goede denkoefening zijn. Even stilstaan en nadenken bij de uitgaven die we doen. En om eerlijk te zijn: ik ben iemand die graag shopt. Ik kijk wel naar de prijs, dat wel. Dure kleding of schoenen koop ik zelden. Liefst meerdere goedkopere schoenen dan één of twee dure paren. En dat geldt voor veel dingen zo. Ik probeer ook om zoveel mogelijk dingen in de solden te kopen. Rommelmarkten en kringwinkels zijn ook grote favorieten. Voor een klein prijsje kan je daar – als je geluk hebt – mooie pareltjes kopen. En veel authentieker trouwens dan al die IKEA spullen die iedereen thuis heeft. Zo wat alle meubels in ons huis, kochten we ofwel van rommelmarkten of in kringwinkels. Daarnaast ben ik me er wel van bewust dat ik (te)veel geld uitgeef aan ‘prullekes’, zo’n dingen die eigenlijk wel leuk & plezant zijn – of er toch zo uitzien – maar die je eigenlijk niet echt nodig hebt. De Hema is bijvoorbeeld zo’n winkel  waar ik onmogelijk kan buiten komen zonder iets te kopen. Verder zijn goedkope winkels zoals de Zeeman, Grand Bazar, de Action, en noem maar op, ook grote favorieten. Maar zo’n winkels zijn ook best verleidelijk : want ook al kost iets maar een paar euro’s in zo’n winkels, ik ben geneigd om dat artikel of dat dingetje ook nog snel in de kar te gooien want het kost ‘maar’ 2 euro. Maar aan de kassa loopt de rekening door al die kleine prulletjes dan ook algauw op. Ik moet ook wel bekennen dat ik een gadget fan ben : mijn iPhone, iPod & iPad zijn luxedingen waar ik niet meer zonder kan. Thuis ben ik sowieso de grootste ‘big spender’ van de twee (naar ergernis van mijn lief soms …).  Maar vorig jaar kochten mijn lief en ik een huis. En dat kost geld ! Zeker als er ook nog heel wat verbouwings – en renovatiewerken nodig zijn. Sinds kort hebben we dus, naast de autolening, ook een lening voor het huis af te betalen. Het is nu eenmaal een feit dat we hierdoor bewuster met onze financiën om gaan en soberder leven. Ik moet een paar schoenen minder kopen en ook dat leuke kleedje wat ik zie hangen in de winkel, blijft hangen want de rekeningen moeten nog betaald worden. Uit gaan eten doen we ook alleen nog maar bij gelegenheden, een avondje naar de cinema ? We gaan al jaren niet meer naar de Kinepolis (véél te duur !), we gaan op een dinsdag naar de Euroscoop waar je voor 5 € naar de film kunt. Sinds kort is de nieuwe iPhone uit, leuk hebbeding, maar mijn ‘oude versie’ van enkele jaren geleden doet het ook nog prima …

De financiën en de rekeningen betaalt mijn vriend overigens. Ik probeer het af en toe een beetje mee op te volgen, maar ik moet eerlijk gezegd bekennen dat ik dat eigenlijk liever aan mijn vriend over laat. Op het einde van de maand vraag ik me ook niet steeds af hoeveel er nog op onze rekening staat, of we konden sparen die maand en zo ja, hoeveel. Mijn vriend doet dat wel en is hier veel bewuster mee bezig. En oef, al maar goed …

Ondertussen is het mijn beurt om binnen te gaan bij de maatschappelijk werkster van het OCMW voor het intakegesprek. Een officieel intakeformulier van het OCMW ligt voor haar en ze vuurt haar vragen op me af. Naam, adres, of ik in het verleden al eens bij het OCMW geweest ben voor hulp of dat dit de eerste keer is; ze vraagt naar mijn loon, naar dat van mijn vriend, ze vraagt hoeveel de lening van het huis bedraagt, hoeveel geld we over houden nadat alle vaste kosten betaald zijn, … Het voelt raar om mijn eigen naam op zo’n officieel intakeformulier te zien staan. Ik ben al wel eens met gasten mee geweest naar het OCMW tijdens zo’n intakegesprek, dus ik wist wel dat dit de vragen zijn waarop je moet antwoorden, maar het is confronterend omdat ik nu zelf moet antwoorden. Een tweede gesprek met een ander maatschappelijk werkster volgt. Ook daar gaat het over onze financiën en al de bijkomende kosten die we hebben. Ik heb enkele keren moeten antwoorden dat ik van sommige dingen geen flauw benul had. Dat heb je dan als je lief deze dingen regelt … J  Maar toch ook wel iets om eens over na te denken, dacht ik terwijl ik daar zat.

Het is tien uur voorbij als ik buiten kom van mijn intakegesprek en terug naar mijn auto wandel. Terug thuis geraken met het openbaar vervoer was me al helemaal niet meer gelukt op dit uur denk ik bij mezelf …

Mijn maag gromt en op de terugweg naar huis stop ik bij de frituur die zijn laatste frieten aan het bakken was alvorens te sluiten. 2 mini frietjes met saus, een berehap, een kaaskroket en een flesje Cola : we zijn 10 euro kwijt.
  





Geen opmerkingen: