De volgende dagen ga ik bloggen over de inleefweek armoede.
Van 3 tot 10 oktober '14 doe ik mee aan de inleefweek armoede Limburg. Een hele week toekomen
met een beperkt budget. Iedere dag een nieuwe uitdaging, situatie
waarmee ik word geconfronteerd. In deze week ervaar ik wat mensen in armoede dagelijks
ervaren. De welzijnsweek wordt georganiseerd door Welzijnsschakels Limburg.
Startmoment : vrijdagavond
3 oktober
Vandaag volgde
ik voor het werk een vorming in Brussel. Hiervoor nam ik de trein. De vorming
duurde tot 17u en om 17u45 nam ik de trein terug richting Alken. Om 20u werden
we in Maasmechelen verwacht in De Soma voor het startmoment van de inleefweek. Ik
had me eigenlijk voorgenomen om ook de rest van de avond het openbaar vervoer
te nemen (want hey – ik was toch al goed bezig vandaag) en de auto thuis te
laten. Maar de eerste hinderpaal
werd alvast een feit : ik was pas om 19u in Alken. Hoe in zou ik in hemelsnaam
om 20u met het openbaar vervoer in Maasmechelen geraken ? En ik moest
natuurlijk ook nog terug thuis geraken … Het werd dus de auto. Ik heb me zelfs
met de auto nog moeten haasten, nog snel, snel even langs thuis om naar het
toilet te gaan, mijn lief even snel hallo te zeggen, een koekje meenemen voor
onderweg en dan alweer vertrekken. Zelfs met de auto is het me niet gelukt om
tijdig in Maasmechelen te zijn. Ik vroeg me af om hoe laat ik gearriveerd zou
zijn als ik het openbaar vervoer ook nog eens had moeten nemen.
Later dan
gepland kwam ik dus aan in De Soma. Om de realiteit te benaderen, werd De Soma
ingericht als OCMW waar we op intakegesprek zouden gaan. Bij het binnenkomen
moest ik het budget, het leefgeld voor die week afgeven. Mijn vriend doet ook
mee met de inleefweek, dus we kregen een budget van 140 € voor ons beiden. Het
voelde vreemd om die hele som af te geven aan een vreemde … Later op de avond
werd ons uitgelegd dat dit een bewuste keuze was om duidelijk te maken dat als
je onder bewindvoering staat, iemand anders ook de regie heeft over je eigen
centen. Klopte als een bus.
Tijdens het
wachten in de wachtzaal maak ik kennis met de rest van de mensen die zullen mee
doen met de inleefweek. Iedereen die rond tafel zit, doet mee met ongeveer
dezelfde gedachten : om het eens zelf aan den lijve te ondervinden hoe het
voelt om met een beperkt budget te leven. Bij mij is het niet anders. Heel veel
van de gasten waar ik op straat tijdens mijn job als straathoekwerkster mee
werk, moeten het stellen met een beperkt budget en vaak hoor ik de
bekommernissen van deze mensen dat rondkomen met 70 € (als ze geluk hebben)
echt geen pretje is ! Vaak hoor ik hen vloeken en reclameren (“Dat is veel te
weinig ! Ik moet sigaretten betalen én ik moet mijn gsm kunnen herladen én ik
moet inkopen doen, …”) Maar ik hoor daarnaast uit hun verhalen ook dat ze hier
creatief mee omgaan. Gasten kennen, zonder veel nadenken, de prijzen van
verschillende artikels in verschillende winkels en gaan daar waar ze het
goedkoopst zijn. Bijna iedereen rookt, maar de meeste gasten rollen hun tabak
in plaats van pakjes sigaretten te kopen omdat dat nu eenmaal goedkoper is. Ze
hebben geleerd hun plan te trekken en om creatief om te gaan met de situatie.
Nu is het aan
mij … Ik besef daarnaast heel goed dat een week slechts ‘een week’ is en dat
dit niet vergelijkbaar is met mensen die dag in, dag uit, dagelijks in armoede
en met een beperkt budget moeten leven. Maar het zal wel een goede denkoefening
zijn. Even stilstaan en nadenken bij de uitgaven die we doen. En om eerlijk te
zijn: ik ben iemand die graag shopt. Ik kijk wel naar de prijs, dat wel. Dure
kleding of schoenen koop ik zelden. Liefst meerdere goedkopere schoenen dan één
of twee dure paren. En dat geldt voor veel dingen zo. Ik probeer ook om zoveel
mogelijk dingen in de solden te kopen. Rommelmarkten en kringwinkels zijn ook
grote favorieten. Voor een klein prijsje kan je daar – als je geluk hebt –
mooie pareltjes kopen. En veel authentieker trouwens dan al die IKEA spullen
die iedereen thuis heeft. Zo wat alle meubels in ons huis, kochten we ofwel van
rommelmarkten of in kringwinkels. Daarnaast ben ik me er wel van bewust dat ik
(te)veel geld uitgeef aan ‘prullekes’, zo’n dingen die eigenlijk wel leuk &
plezant zijn – of er toch zo uitzien – maar die je eigenlijk niet echt nodig
hebt. De Hema is bijvoorbeeld zo’n winkel
waar ik onmogelijk kan buiten komen zonder iets te kopen. Verder zijn
goedkope winkels zoals de Zeeman, Grand Bazar, de Action, en noem maar op, ook
grote favorieten. Maar zo’n winkels zijn ook best verleidelijk : want ook al
kost iets maar een paar euro’s in zo’n winkels, ik ben geneigd om dat artikel
of dat dingetje ook nog snel in de kar te gooien want het kost ‘maar’ 2 euro.
Maar aan de kassa loopt de rekening door al die kleine prulletjes dan ook
algauw op. Ik moet ook wel bekennen dat ik een gadget fan ben : mijn iPhone,
iPod & iPad zijn luxedingen waar ik niet meer zonder kan. Thuis ben ik
sowieso de grootste ‘big spender’ van de twee (naar ergernis van mijn lief soms
…). Maar vorig jaar kochten mijn
lief en ik een huis. En dat kost geld ! Zeker als er ook nog heel wat
verbouwings – en renovatiewerken nodig zijn. Sinds kort hebben we dus, naast de
autolening, ook een lening voor het huis af te betalen. Het is nu eenmaal een
feit dat we hierdoor bewuster met onze financiën om gaan en soberder leven. Ik moet
een paar schoenen minder kopen en ook dat leuke kleedje wat ik zie hangen in de
winkel, blijft hangen want de rekeningen moeten nog betaald worden. Uit gaan
eten doen we ook alleen nog maar bij gelegenheden, een avondje naar de cinema ?
We gaan al jaren niet meer naar de Kinepolis (véél te duur !), we gaan op een
dinsdag naar de Euroscoop waar je voor 5 € naar de film kunt. Sinds kort is de
nieuwe iPhone uit, leuk hebbeding, maar mijn ‘oude versie’ van enkele jaren geleden
doet het ook nog prima …
De financiën en
de rekeningen betaalt mijn vriend overigens. Ik probeer het af en toe een
beetje mee op te volgen, maar ik moet eerlijk gezegd bekennen dat ik dat
eigenlijk liever aan mijn vriend over laat. Op het einde van de maand vraag ik
me ook niet steeds af hoeveel er nog op onze rekening staat, of we konden
sparen die maand en zo ja, hoeveel. Mijn vriend doet dat wel en is hier veel
bewuster mee bezig. En oef, al maar goed …
Ondertussen is
het mijn beurt om binnen te gaan bij de maatschappelijk werkster van het OCMW
voor het intakegesprek. Een officieel intakeformulier van het OCMW ligt voor
haar en ze vuurt haar vragen op me af. Naam, adres, of ik in het verleden al
eens bij het OCMW geweest ben voor hulp of dat dit de eerste keer is; ze vraagt
naar mijn loon, naar dat van mijn vriend, ze vraagt hoeveel de lening van het
huis bedraagt, hoeveel geld we over houden nadat alle vaste kosten betaald
zijn, … Het voelt raar om mijn eigen naam op zo’n officieel intakeformulier te
zien staan. Ik ben al wel eens met gasten mee geweest naar het OCMW tijdens
zo’n intakegesprek, dus ik wist wel dat dit de vragen zijn waarop je moet
antwoorden, maar het is confronterend omdat ik nu zelf moet antwoorden. Een
tweede gesprek met een ander maatschappelijk werkster volgt. Ook daar gaat het
over onze financiën en al de bijkomende kosten die we hebben. Ik heb enkele keren
moeten antwoorden dat ik van sommige dingen geen flauw benul had. Dat heb je
dan als je lief deze dingen regelt … J Maar toch
ook wel iets om eens over na te denken, dacht ik terwijl ik daar zat.
Het is tien uur
voorbij als ik buiten kom van mijn intakegesprek en terug naar mijn auto
wandel. Terug thuis geraken met het openbaar vervoer was me al helemaal niet
meer gelukt op dit uur denk ik bij mezelf …
Mijn maag gromt
en op de terugweg naar huis stop ik bij de frituur die zijn laatste frieten aan
het bakken was alvorens te sluiten. 2 mini frietjes met saus, een berehap, een
kaaskroket en een flesje Cola : we zijn 10 euro kwijt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten